بی مرز به سمت حقایق حرکت کنیم

بیل بُوِرمن فعالیت‌های خودش را ادامه داد و با کشیدن و اندازه‌گیری کردن سایز پای شاگردانش برای آن‌ها کفش‌های دست‌ساز تهیه کرد. او برای ساختن این کفش‌ها از مواد متنوعی مانند چرم کانگورو، پارچه‌ی مخمل، پوست مار و پوست ماهی استفاده کرد تا بتواند به وزن و خاصیت ارتجاعی مورد نظر خود برسد.

در سال 1960 او نامه‌ای به شرکت پورتلند نوشت و از آن‌ها درخواست کرد تا برای ساختن میخ کفش برای او آهن بفرستند. او در نامه‌ی خود نوشت: «بیشتر کفش ‌سازان آمریکایی علاقه‌ای به ایده‌های ما برای ساختن کفش ندارند. در حال حاضر کفش‌های آلمانی بهترین کفش‌های موجود در بازار هستند اما آن‌ها هم لایه‌ی زیرین مناسبی ندارند. من معتقدم که کفش‌های من بهترین کفش‌های موجود در دنیا هستند و به دنبال شخصی هستم که در ساختن آن‌ها با من همکاری کند.»

این فرصت زمانی برای بُوِرمن محیا شد که نایت در طی سفری که به ژاپن داشت با کفش‌های Tiger آشنا شد و چند نمونه از آن‌ها را برای بُوِرمن فرستاد. بعد از این اتفاق همکاری تجاری بین بُوِرمن و نایت شکل گرفت. همکاری بین این مربی ورزشی و شاگردش سال‌های زیادی ادامه داشت تا اینکه بیل بُوِرمن در سال 1999 و در سن 88 سالگی درگذشت.

داستان زندگی فیل نایت

 

فیل نایت در تاریخ 24 فوریه سال 1938 در شهر پورتلند در ایالت اورگان به دنیا آمد. پدر او وکیل بود و در صنعت چاپ روزنامه فعالیت می‌کرد. پدر فیل از دادن یک شغل تابستانی به او در نشریه خودش امتناع کرد و معتقد بود که فیل خودش باید شغل موردعلاقه‌اش را پیدا کند. بنابراین فیل به نشریه‌ای که رقیب پدرش بود رفت و در شیفت شب این نشریه مشغول به کار شد. او هر روز جدول امتیازبندی مسابقات ورزشی را تهیه می‌کرد و مسیر 11 کیلومتری تا خانه‌شان را می‌دوید.

نایت تحصیلات خودش را در دانشگاه اورگان ادامه داد و در سال 1959 در رشته‌ی روزنامه‌نگاری از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. او سپس وارد ارتش شد و به مدت 1 سال در آنجا خدمت کرد و بعد از آن در دوره‌ی کسب‌و‌کار دانشکده‌ی تحصیلات تکمیلی استنفورد ثبت‌نام کرد. او در این کلاس‌ها متوجه شد که علاوه ‌بر ورزش به کارآفرینی نیز علاقه‌ی زیادی دارد. او تحصیلات خود را ادامه داد و در سال 1962 با مدرک کارشناسی ارشد در رشته‌ی مدیریت کسب‌و‌کار فارغ‌التحصیل شد. او در سال‌های بعد و بعد از سفر به ژاپن همکاری خودش را با بیل بُوِرمن آغاز کرد.

فیل نایت در سال 2015 اعلام کرد که می‌خواهد از ریاست نایک کناره‌گیری کرده و آن را به مدیرعامل شرکت یعنی مارک پارکر بسپارد. او تا 1 سال بعد نیز در تصمیم‌گیری‌های شرکت دخالت داشت و در سال 2016 بازنشسته شد.

وضعیت کنونی برند نایک در بازار

بیل بُوِرمن و فیل نایت شرکتی را گسترش دادند که در سال 2012 ارزش آن بیش از 240 میلیارد دلار اعلام شده است. این برند دارای زیرمجموعه‌هایی از جمله کانورس (تولید کننده کفش‌های آل‌استار) و همچنین  هارلی اینترنشنال است. این روزها شرکت نایک بیش از 44 هزار کارمند در سراسر دنیا دارد. و علاوه‌ بر کفش‌ محصولات ورزشی دیگری نیز تولید می‌کند.

 

رشد جهانی با رهبری مدیری خلاق

آدی در دهه‌‌های 1940 و 1950، چندین کفش نایک اصل  را به صنعت کفش عرضه کرد. از میان آن‌ها می‌توان به اولین کفش‌های مخصوص یخ و کفش‌هایی با دو سری استوک اشاره کرد. به‌علاوه، آدیداس به‌عنوان اولین برندی شناخته می‌شود که درکنار تولید کفش برای ورزش‌کاران، کیف و لباس ورزشی نیز برای آن‌ها عرضه کرد. امروزه، این روند را تقریبا تمامی برندهای ورزشی درپیش گرفته‌اند.

درمیان تمام نوآوری‌های آدی، کفش‌های فوتبال مهم‌ترینشان هستند. تا قبل از سال 1957، طراحی کفش‌های فوتبال برای چندین دهه بدون تغییر مانده بود. در آن طراحی،‌ استوک‌های فلزی به کفی‌های چرمی وصل می‌شدند. این کفش‌ها خصوصا وقتی خیس می‌شدند،‌ وزن زیادی داشتند. در طراحی آدی،‌ از کفی‌های نایلونی و استوک‌های لاستیکی استفاده شده بود. کفش‌های او سبک‌تر بودند و دوام بیشتری هم داشتند. کفش‌های آدی در سال 1957 معرفی شدند و به‌مرور، تمامی شرکت‌های دیگر ازجمله رقیب دیرینه، یعنی پوما،‌ آن‌ها را کپی کردند.

نوآوری دیگر آدی که سرعت جهانی‌شدن برند آدیداس را چندبرابر کرد، کفش‌های مخصوص فوتبال با استوک‌های پیچی بود. استوک‌های این کفش‌ها پس از فرسوده‌شدن قابلیت تعویض داشتند. اولین‌بار در مسابقات فوتبال جام جهانی 1954 سوئیس از این کفش‌ها استفاد شد. در مسابقه‌ی مجارستان و آلمان، بارش شدید باران وضعیت زمین را نامناسب کرده بود. بازیکنان آلمان در بین دو نیمه استوک کفش‌های خود را تعویض و از مدل‌هایی بلندتر و مخصوص زمین گِلی استفاده کردند.

درنهایت، آلمانی‌ها آن مسابقه را با پیروزی سه بر دو به‌پایان رساندند. این پیروزی در چشم مردم آلمان به‌مثابه بازخاستن از خاکسترهای جنگ بود. به‌هرحال، شهرت نوآوری آدی در استوک‌های پیچی هم جهانی شد و آمار فروش آدیداس از روزانه هشتاد جفت به دویست جفت کفش رسید.